هوش مصنوعی به عنوان مطالعه عوامل منطقی تعریف می شود. یک عامل منطقی می تواند هر چیزی باشد که تصمیم می گیرد، به عنوان یک شخص، شرکت، ماشین یا نرم افزار. پس از در نظر گرفتن ادراکات گذشته و فعلی (ورودی های ادراکی عامل در یک نمونه معین) اقدامی را با بهترین نتیجه انجام می دهد.
درک عوامل هوش مصنوعی
یک سیستم هوش مصنوعی از یک عامل و محیط آن تشکیل شده است. عوامل در محیط خود عمل می کنند. محیط ممکن است حاوی عوامل دیگری باشد. عامل می‌تواند از موارد زیر باشد:
- درک محیط خود از طریق حسگرها و
- عمل بر روی آن محیط از طریق محرک ها
برای درک ساختار عوامل هوش مصنوعی ، باید با معماری و برنامه های عامل آشنا باشیم. معماری ماشینی است که عامل بر روی آن اجرا می کند. این دستگاهی است با حسگرها و محرک ها، به عنوان مثال، یک ماشین روباتیک، یک دوربین، یک کامپیوتر. برنامه عامل اجرای یک تابع عامل است. یک تابع عامل، نقشه ای است از توالی ادراک هوش مصنوعی (تاریخچه همه چیزهایی که یک عامل تا به امروز درک کرده است) تا یک عمل.
نمونه هایی از عامل هوش مصنوعی
- یک عامل هوش مصنوعی نرم افزار دارای کلیدها، محتویات فایل، بسته های شبکه دریافتی است که به عنوان حسگر عمل می کنند و نمایشگر روی صفحه، فایل ها، بسته های شبکه ارسال شده به عنوان محرک عمل می کنند.
- عامل انسان دارای چشم‌ها، گوش‌ها و سایر اندام‌هایی است که به عنوان حسگر هوش مصنوعی عمل می‌کنند و دست‌ها، پاها، دهان و سایر قسمت‌های بدن به‌عنوان محرک عمل می‌کنند.
- یک عامل هوش مصنوعی رباتیک دارای دوربین ها و برد یاب مادون قرمز است که به عنوان حسگر و موتورهای مختلف به عنوان محرک عمل می کنند.
تعدادی از عوامل هوش مصنوعی
عوامل هوش مصنوعی را می توان بر اساس درجه هوش و توانایی درک شده به پنج کلاس گروه بندی کرد:
- عوامل رفلکس ساده
- عوامل بازتابی مبتنی بر مدل
- عوامل هدف محور
- عوامل مبتنی بر ابزار
- عامل یادگیری
در ادامه چند مورد از آن را بررسی میکنیم.
عوامل رفلکس ساده هوش مصنوعی
عوامل هوش مصنوعی بازتابی ساده بقیه تاریخچه ادراکی را نادیده می گیرند و فقط بر اساس ادراک فعلی عمل می کنند. تاریخچه ادراک، تاریخچه همه چیزهایی است که یک عامل تا به امروز درک کرده است. تابع عامل فناوری هوش مصنوعی بر اساس قانون شرط-عمل است. قاعده شرط-عمل قاعده ای است که یک حالت را به عنوان مثال شرط به یک عمل نگاشت می کند.
اگر شرط درست باشد، عمل انجام می شود، وگرنه نه. این عملکرد عامل تنها زمانی موفق می شود که محیط به طور کامل قابل مشاهده باشد. برای عوامل بازتابی ساده هوش مصنوعی که در محیط های تا حدی قابل مشاهده عمل می کنند، حلقه های بی نهایت اغلب اجتناب ناپذیر هستند. اگر عامل بتواند اقدامات خود را تصادفی کند، ممکن است بتوان از حلقه های بی نهایت فرار کرد.
مشکلات مربوط به عوامل رفلکس ساده عبارتند از:
- هوش بسیار محدود
- عدم آگاهی از بخشهای غیر ادراکی حالت.
- معمولاً برای تولید و ذخیره خیلی بزرگ است.
اگر تغییری در محیط رخ دهد، مجموعه قوانین باید به روز شوند.
عوامل رفلکس مبتنی بر مدل
با یافتن قاعده‌ای کار می‌کند که شرایط آن با وضعیت فعلی مطابقت دارد. یک عامل مبتنی بر مدل هوش مصنوعی می‌تواند با استفاده از مدلی درباره جهان، محیط‌های تا حدی قابل مشاهده را مدیریت کند. عامل باید وضعیت درونی را که توسط هر ادراک تنظیم می شود و به تاریخچه ادراکی بستگی دارد، پیگیری کند. وضعیت فعلی در داخل عامل ذخیره می شود که نوعی ساختار را حفظ می کند که بخشی از جهان را توصیف می کند که قابل مشاهده نیست.